De boodschap van de zee
Ginds wil ik wonen
aan de horizon,
waar zee en hemel
elkaarde hand reiken.
Water,
onstuimige bron van leven
en de helblauwe hemel,
transcentendte onenigheid van rust.
Met mijn bootje stak ik van wal,
op weg naar mijn nieuwe woonst.
Hoe verder ik roeide,
hoe verder ik verwijderd raakte
van land én horizon.
Ik donderde daar nu
in niemandsland.
Maar de golven van de zee
wierpen me terug op het strand.
Het ritmisch aanrollende water
had me geleerd
dat mijn weg niet lag
daar ver in de zee
maar op 't land.
't Was alsof de hemel
me dit doorseinde
via het bruisen van de zee.
En toen schreef ik in het zand:
"LOVE GOD !"
Maar de mensen liepen erover heen.
Hun voeten zakten diep weg in het zand.
En ik ging terug naar de zee
en vroeg haar
of ik me dan toch niet vergist had.
Maar ze bleven hetzelfde vertellen.
En ik,
ik blijf verder schrijven in 't zand,
hopend dat ooit iemand
samen met me zou gaan schrijven,
hopend...
Jos Collaer