Armoede

Ze leven in een caravan,

met daartegen soms een andere deur gespijkerd,

omdat de vorige het heeft begeven.

De kieren zijn duidelijk zichtbaar.

Soms een veel te kleine ruimte voor een vrij groot gezin.

Dan spreken ze af wie eerst opstaat en doorschuift om zo

aan de andere kant van die te kleine woonst

bij het toilet te geraken.

In de winter is het erg koud,

want verwarming is er niet.

Ze moeten hun water elke dag te voet gaan halen

met een jerrycan,

enkele straten verder,

aan een pompje.

Sommigen kunnen niet lezen of schrijven.

Vaak waren ze ziek als het lezen werd aangeleerd.

Ja, ik spreek over België,

die welvaartsstaat….

Ik hoor je intussen al oordelen…

Maar je kent ze niet eens…

Als je hun verhalen hoort

sta je verstomd van hun moed.

Als je de vernederingen hoort,

die ze moeten doorstaan,

word je een beetje kwaad,

omdat je weet dat ze dit niet verdienen.

Maar ze hebben leren doorzetten en vechten,

ze hebben een enorme levenskracht,

zoveel meer dan jij en ik.

Ze hebben een hechte familieband.

Ze nemen het op voor elkaar.

En soms geven ze nog een cadeau van dankbaarheid

van hun weinige geld, omdat ze een hart hebben.

Dat is hun enigste rijkdom.

Maar hun leven is bezaaid met tranen,

met de folteringen van vernederingen van rijken

die hen met minachting bekijken als uitschot,

met het lijden van ziekten

waarvan ze vaak de dure

medicatie niet kunnen betalen,

met koude en soms honger.

Is het dan zo verwonderlijk

dat het niet gemakkelijk is

om uit deze amoedespiraal te geraken?

Als je andere zorgen hebt dan studeren,

en je elke dag opnieuw moet vechten

om de dag door te komen.?

Heeft elke mens dan geen recht

op een betaalbare woning?

Heeft elke mens geen recht op een kraan

met stromend drinkbaar water?

Heeft elke mens geen recht op één verwarmde

plaats in de winter?

Heeft elke mens geen recht op één matras

om op te slapen?

België….

Welvaartsstaat…?

Schaamteloos…?

Weggestoken armoede…?

Verdomme, België, ….?

Wat doe je?

Jos Collaer