Zelfmoord
Als een klein kindje,
dat verlanged schreit
om de geborgenheid van zijn moeder,
zo zat jij te wenen
in de afzonderingskamer van je eenzaamheid
en weerklonk de roep naar je mama
als een uitdeinende echo.
Niemand had je begrepen.
Er was geen plaats meer
voor jou in deze wereld;
erger nog,
duizenden, wijzende vingers
schoten als brandende pijlen
recht door je hart.
Toen ben je hard gaan schreeuwen
op de vensterrand
naar de mensen,
daar heel diep in de afgrond.
Maar ze keken je onbegrijpend
en angstig aan.
Nu lig je rustig te slapen
in de afzonderingskamer
van een psychiatrisch ziekenhuis.
Men heeft je doen zwijgen
over de pijn in je hart.
En nu jij slaapt,
kan iedereen rustig slapen,
ook in geweten,
want je wordt nu verzorgd !?!
Jos Collaer
