Levensweg

---

Als het wonder van een kleine zaadkorrel,

geborgen in de moederschoot der aarde

en die langzaam ontkiemt,

zo zag ik voor het eerst het levenslicht.

Door de liefdevolle warmte van de zon

priemde ik doorheen de aardkorst

en ontplooide ik me tot een klein plantje,

dat moeizaam levenswater leerde onttrekken aan de grond.

Mijn kroonblaadjes kregen al gauw al de kleurschakeringen

van de regenboog door het zonlicht,

dat haar tinten aftekende

in de regendruppel van het leven.

De scherp afgelijnde schittering van mijn zonnekompas

was nu geworden

tot een rode vuurgloed aan het firmament.

Met mijn zelf geschreven reisgids trok ik verder.

Maar opeens ontdekte ik aan de roodgloeiende horizon

een zacht wiegend bloemetje

dat uitnodigend naar me stond te zwaaien.

Een lange weg over heuvels en beken

scheidde ons nog van elkaar.

Langzaam leerden we

met hetzelfde ritme

heen en weer wiegen

in de levenswind.

We werden

wortel,

stengel

en bloem

voor elkaar.

Nu zijn we geworden

tot één zonnebloem,

die zonnewarmte en -licht uitstraalt naar anderen

en die zonnebloemzaden uitstrooit

voor een nieuwe toekomst.

 Jos Collaer